پـادشـاه کـشـور مـرثـیـه و مـاتـم مـنـم            پـایتـخـت سرزمـین اشک‌ها شد دامـنم
آتش دل را به آب دیـده خـامش می‌کنم            آب می‌بینیم ولی آتش بر این دل میزنم

از تنم جان در نمی‌آید خلاص از غم شوم            بعـد عـاشـورا دگر زنـدانـی پـیـراهـنم
دشتی از یاس و اقـاقی و شقایق داشتم            کـربـلا انـداخت اما آتـشی بر خـرمـنم
گر گلی پژمرده شد بر بلبلش گریه کنید            حال من آن بـلـبـلم که داغـدار گـلـشنـم
باخبر از داغ‌ها در بین بـسـتر می‌شدم            تا که بر می‌خاست از طف خنده‌های دشمنم
سال‌ها از آن چهل منزل گذشت اما هنوز            خـستـگی آن اسـارت در نیـامد از تـنم
هیچکس در آن سفر یارم ‌نشد جز یک نفر            دست می‌انداخت تنها ریسمان برگردنم
خواهرم از من کمک می‌خواست دستم بسته بود            تازیانه می‌زد او را خصم تا من بشکنم
محمل پـرده‌نـشینان حـرم بی‌ پـرده بود            بین آن نامحرمان شد تار روز روشنم
از کجـای شـام گـویم از سـر بـازار یا            دست بسته کوچه یوسف‌فروشی رفتنم
شعله‌ای روی سرم افتاد دستم بسته بود            سوخـتم مانند شمع و در نیـامد شـیـونم
گرچه مسمومم ولیکن می‌کشد این غم مرا            هـمره نـامـوس‌ها بـزم حـرامی بـردنم
باد شیـون می‌شود گر بگذرد از تربتم            یک جهان مرثـیه خـوابیده میان مدفـنم